• 0537 361 05 96

  • Galata Kuledibi Beyoğlu / İstanbul

Finlandiya Eğitim Sistemi

Dünyanın en iyi eğitim sistemlerinden biri olarak görülen Finlandiya eğitim sisteminin yapısı birçok ülke tarafından incelenmiştir. Fin Okul Sistemi ve Öğretmen Eğitimine yönelik geniş bir  Uluslararası ilginin olmasında:

  • PISA sonuçları
  • Fin Öğretmen Eğitiminin Özel Yapısı
  • Öğretmen eğitimine başvuran adaylarının çok fazla olması etkili olmuştur.

Okulöncesi Eğitim

  • 0-6 yaş arasını kapsar. Aile gelir düzeyine göre kreşler ve özel yuvalarda sağlanır.
  • Ertesi yıl zorunlu eğitime başlayacak 6 yaş çocuklarının eğitimi anaokulları ve okullardaki ana sınıflarında gerçekleştirilir.
  • Gönüllü eğitim sürecidir.
  • Ücretsizdir.
  • Bu yaş sınırları içerisinde olan çocukların okul öncesine devam etme oranı %98 gibi oldukça yüksek bir rakamdadır.

Temel Mecburi Eğitim (İlköğretim ve Ortaöğretim 1.Devre)

  • İlköğretim: 1. ve 6. sınıf (7-12 yaş) ve ortaöğretim 1.devre: 7. ve 9. sınıf (13-16 yaş) olmak üzere toplamda 9 yıllık bir süreci kapsar.
  • Ücretsizdir. (öğretim, yiyecek, kırtasiye ihtiyaçları vs.)
  • Öğretim yılı iki dönemden oluşur ve Ağustos sonunda başlar, Haziran başına kadar devam eder.
  • İlk 6 yıl boyunca öğretim hemen hemen tüm dersleri öğreten sınıf öğretmenleri tarafından verilir. Özel yetenek gerektiren dersler(görsel sanatlar, müzik, spor..) branş öğretmenleri tarafından verilebilmektedir.
  • Gönüllü 1 yıllık okul öncesi eğitim ve 1 yıllık ek eğitim(10.sınıf) içerebilir.
  • Hemen hemen tüm Fin çocukları zorunlu eğitimi tamamlar.
  • Zorunlu dersleri: Ana Dil (Fince, İsveççe veya Sami), İkinci Ulusal dil, Yabancı diller, Çevre Çalışmaları, Sağlık eğitimi, Din ya da Ahlak Bilimi, Tarih, Sosyal bilimler, Matematik, Fizik, Kimya, Biyoloji, Coğrafya, Beden eğitimi, Müzik, Görsel Sanatlar, El Sanatları, Ev ekonomisi ve Rehberlik
  • Her türlü lise öğretimi için yeterlik sağlanır.

Ortaöğretim 2.Devre (Lise)

  • Genel ve mesleki eğitim olarak ikiye ayrılır.
  • Zorunlu eğitimden sonra 16-19 yaş arası öğrencilerin eğitimini kapsar.
  • Zorunlu eğitimdeki görevler devam eder ve yükseköğretime yeterlik için çalışmalar yapılır.
  • Üniversiteye giriş sınavı ile sona erer.
  • Öğrencilerin genel ve mesleki ortaöğretimden hangisine devam edeceğini belirleyen genel bir sınav yoktur.
  • Veliler, öğrencisinin temel eğitimdeki başarı durumunu dikkate alıp öğretmenlerin ve okul yönetiminin görüşünü alarak, ortak ulusal başvuru sistemi vasıtasıyla ortaöğretim ikinci devre eğitimi veren herhangi bir genel veya mesleki ortaöğretim okuluna başvuru yapma hakkına sahiptirler.
  • Finlandiya’da öğrencilerin %90’ından fazlası temel eğitimden sonra ortaöğretime devam etmektedir.
  • Ortaöğretim 2.devrede öğrencilerin yaklaşık %54 ü genel ortaöğretimi tercih ederken, %36 sı mesleki eğitimi tercih etmektedir.
  • Okulların öğrencilere seçim yapabilecekleri uzmanlık kursları sağlama gibi görevleri vardır.

Mesleki Eğitim

  • 3 yıllık bir süreçtir. Politekniklerde ve üniversitelerde yükseköğretim için genel yeterlik sağlanmaktadır.
  • Mesleki eğitim programı 52 farklı mesleki yeterliliği kapsamaktadır.
  • Mesleki yeterlilikler hem okul tabanlı eğitim yoluyla hem de şirketlerde uygulamalı olmak üzere usta-çırak öğretimi yoluyla sağlanmaktadır.

Politeknik Eğitim

Fin Politeknik sistemi 1990 yılında yüksek öğretimde bir üniversite dışı sektör yaratmak için oluşturulmuştur.

  • Politeknikler daha çok uygulamaya yönelik mesleki bir eğitimi esas almaktadırlar.
  • Lise dönemindeki Mesleki eğitim kurumlarından alınan eğitime dayandırılmıştır. Ülke çapında bir yüksek öğretim ağı şeklinde geliştirilmiştir.
  • Politeknikler; doğal kaynaklar, teknoloji, iletişim, iş ve yönetim, turizm, yemek hizmeti, kurumsal yönetim, sağlık ve sosyal hizmetler, kültür ve insan bilimleri, eğitim gibi sektörlerde uzmanlık fonksiyonunda eğitim sağlar.
  • Politeknik derecesi almak için 3,5-4 yıl eğitim almak gerekir.

Üniversiteye Giriş Sınavı (Matriculation examination)

  • Üniversiteye giriş sınavı Bahar ve Güz döneminde, tüm liselerde aynı anda olmak üzere yılda iki kez düzenlenir.
  • 4 zorunlu test yer almaktadır: Ana Dil, Diğer Ulusal Dil, Yabancı Dil ve diğer Matematik ve genel Bilimler Testi. Öğrenciler sınavda seçmeli testler de alabilmektedirler.
  • Öğrenciler, üniversite giriş sınavının ardından ortaöğretim 2.devrede geçirilen testlerin ayrıntılarını, elde edilen derece ve notları gösteren ayrı bir sertifika almaktadırlar.
  • Üniversiteye, üniversite giriş sınavı notu; enstitü, fakülte veya bölüm tarafından düzenlenen giriş sınav sonucu ve ortaöğretim ikinci devre bitirme belgeleri dikkate alınarak yerleştirmeler yapılmaktadır.

Finlandiya’da Farklı Olan Nedir?

Finlandiyalı eğitimcilerin fikrine göre, yetenekli çocukları daha da yüksek performans göstermeleri için teşvik etmektense, zayıf ve geride kalan öğrencilere daha çok eğilmek, toplamda çok daha iyi sonuçlar veriyor. Buradaki ana fikir, daha zeki konumdaki çocukların, kendi gelişimlerini engellemeden, kendilerinden daha geri konumdaki arkadaşlarına yardımcı olacağı ilkesi üzerine kurulmuş.

Finlilerin okumaya duydukları  derin ‘aşk’ın Finlandiya’daki  eğitim sisteminin başarısına  yaptığı katkı tartışılmaz. Kişi başına kitap okuma oranı yılda 57 kitap.

İngiltere Eğitim Sistemi

Her toplum farklı eğitim modeline sahiptir; çünkü her toplumun ihtiyaçları değişkenlik gösterir. İngiliz eğitim sistemi kendi içerisinde bile farklılıklar barındırır.Galler ve Kuzey İrlanda’da eğitim sistemleri birbirine biraz daha benzerken, İskoçya’da farklılaşabiliyor.Bunun sebebini yerel otoritelerin güçlü olmasına bağlayabiliriz. İngiltere’de merkezi bir sistem genel eğitim sistemini belirlerken, diğer uygulamalarda söz sahibi yerel otoriteler hatta kiliseler olabiliyor.İngiltere’de eğitimdeki amaç geniş kitleleri eğitmek değil, daha çok yetenekleri küçük yaşlardan belirleyip, onlar üzerinde yoğunlaşmak şeklinde oluyor.

Eğitim ile ilgili tüm yetkilerin kiliseler ile ailelerin elinde olduğu Tudor döneminden (1485-1603) günümüze İngiltere’de eğitim ile yetkiler devamlı olarak çeşitli kuruluşlar arasında paylaşılarak yönetilmiştir. Günümüzde İngiltere’de eğitim merkezi olmayan idari bir yapıya sahiptir. Eğitim hizmetlerinde sorumluluklar merkezi hükümet, yerel yönetim otoriteleri, kiliseler ve diğer gönüllü kuruluşlar ile eğitim kurumlarının yönetim organları arasında paylaşılmıştır. Eğitim bakanlığı tarafından genel olarak ulusal eğitim hedefleri, ulusal eğitim politikası ve planlamaları yapılmakta, yerel yönetimler ve okulların yönetim kurulları tarafından da diğer ayrıntılar şekillenmektedir.

Eğitim küçük gruplar şeklinde uygulanır. Gün içerisinde amaçlanan hedefler doğrultusunda sınıftaki köşelerde küçük gruplar halinde çalışılır. İstasyon yöntemi denilen bu yöntemle öğretmen sadece hedeflediği amacı öğretmek için bir istasyonda bulunur. En fazla 4 çocuk ile çalışılır ve bu grubu oluşturan çocukların aynı seviyede olmalarına özen gösterilir. Sırayla bütün çocuklarhedef grupta aynı faaliyeti yapar ve diğer çocuklar diğer istasyonlarda dönüşümlü bir şekilde çalışırlar. Buradaki amaç çocuğun okulda bulunduğu zamanı boş geçirmeden sürekli uyarılıp daha aktif olmasını sağlamaktır ve yapılan faaliyetler büyük oranda çocuk merkezlidir.

İngiltere’deki sistemi 4’e ayırabiliriz;

  • Okul öncesi dönem
  • İlköğretim
  • Ortaöğretim
  • Yükseköğretim

Bunların herbiri de kendi içerisinde dönemlere ayrılıyor.

Okulöncesi Eğitim

3 yaşında  başlayan ve zorunlu olmayan bir eğitimdir. Nursery school olarak geçer zorunlu eğitim olan 5-6 yaşına kadar devam eder. Okulöncesi eğitim kurumları, Yerel Eğitim Otoriteleri (LEAs) tarafından yürütülen anaokulları, ana sınıfları ve bağımsız özel eğitim kurumlarıdır. Bu eğitim kurumları ile birlikte ayrıca aileler tarafından işletilen oyun grupları da bulunmaktadır . İngiltere’de Yerel Eğitim Otoriteleri tarafından sağlanan anaokulları ve ana sınıflarında okulöncesi eğitim ücretsiz olarak verilmektedir.

İngiltere’de Okulöncesi Öğretim Programı ilk kez 2000 yılının Eylül ayında, 3-5 yaş arasındaki öğrenciler için uygulanmaya başlamıştır .2008 yılından itibaren de doğumdan zorunlu eğitim kademesine kadar (5 yaş) olan eğitimi kapsayan İlk Yıllar Temel Eğitimi (EYFS) uygulanmasına başlanmıştır.

İlköğretim

Anasınıfı da ilköğretime dahil edilmekte beraber  5-11 yaş arası dönemi kapsar.Anaokulunda çocuklar ödev kültürüne alıştırılı.Matematik ve okuma-yazma öğretilir.Genelde evlerine yakın okullara gönderilir. Tamamen ücretsiz olan bu zorunlu dönem, bazı okul türleri için değişiklik gösterebiliyor. Mesela dileyen çocuğunu Middle school dediğimiz Türkçede karşılığı bulunmayan; fakat 8-9 ile 12-14 yaş grubunu barındıran okullara gönderebiliyor. Daha sonar da senior school dediğimiz okullarda, eğitimine devam edebiliyor.Bu dönem bitip de 11 yaşını tamamlayan öğrencilerin, 11 plus adında bir sınava girip ne tür bir ortaokula gideceği belirleniyor.

1988 yılındaki Eğitim Reformu sonrasında Kabul edilen milli Müfredat gereği eğitimde dört anahtar devre benimsenmiştir;

Key stage 1: 5 – 7 yaşlar arası (Years 1-2) (Infant school)
Key stage 2: 7-11 yaşlar arası (Years 3-6) (Juniar school)
Key stage 3: 11-14  yaşlar arası (Years 7-9)
Key stage 4: 14-16 yaşlar arası (Years 10-11)

Key stage 1 ve 2 dönemi genel olarak Primary School olarak adlandırılır. Yani ilköğretim dönemidir. Bu dönemde alınan dersler ve uygulanan müfredat Türkiye’ye gore  farklılıklar gösterir;

-Art and Design (Sanat ve Dizayn)
-Design and Technology (Dizayn ve Teknoloji)
-English (İngilizce)
-Geopraphy (Coğrafya)
-History (Tarih)
-Information and Communication Technology (Bilgi ve İletişim Teknolojileri)
-Mathematics (Matematik)
-Music (Müzik)
-Physical Education (Beden Eğitimi)
-Science (Bilim) gibi dersler veriliyor.
Ayrıca Religious Education (Din Eğitimi)’de Key Stage 1 ve 2 de verilmek zorunda.

Bu dönemde derslerde görsellik ve sosyal aktivite çok önemlidir. Daha çok kendileri ifade edebilme,yaratıcılıklarını sergileme üzerinde dururlar.

Key stage 3 ve 4 secondary school olarak adlandırılır.Alınan dersler primary school’daki derslerle benzerlik gösterir. Türkiyeyle kıyasladığımızda key stage 1,2,3 ders olarak daha hafif kalıyor; ama öğrencilerin becerisini geliştirmek ön plandadır. Bu dönemlerin sonunda SAT(Standart Attainment Tests) denilen ülke geneli sınavlara giriyorlar ama burada öğrencilerin seviyeleri değil, okulların başarıları ölçülüyor. Başarısız olan okullar uyarılıyor. Okullarda öğretmenler sınav yapıyor ama not karşılığı yok, sadece öğrencinin durumunu görmek için. Bundan dolayı öğrenciler için sınıfta kalma diye bir şey de yok. Öğrenci dersine çalışmıyorsa veya istenilen aktiviteleri yapmıyorsa, uyararak, ailesiyle konuşarak veya kurallar çerçevesinde ceza vererek katılımını sağlayacaksınız. Bunun dışında öğretmenin çok fazla yaptırım gücü yok.

Asıl yoğunlaştırılmış dersler key stage 4 ile başlıyor. İki yıllık bir dönem ve sonunda öğrenciler bu dönemde üniversitede gitmek isteyecekleri bölümleri düşünerek zorunlu derslerle birlikte seçmeli dersler seçiyorlar ve bu derslerden yılın belli dönemlerinde GCSE(General Certificate of Secondary Education) denilen sınavlara giriyorlar. Aldıkları puana göre isteğe bağlı üniversitelere hazırlık olan A-level(Advanced level) kurslarına gidebiliyorlar.

Ortaöğretim

Orta öğrenim 11-12 yaşında başlar ve 16 yaşında sona erer. Ayrıca 16 yaşından sonrada isteyenler okulda kalarak 18 yaşına kadar eğitim alabilirler. Devletin ortaokulları Kuzey İrlanda’daki bazı okullar hariç karma eğitim vermektedirler. İngiliz eğitim sisteminde ortaokullar branşlarına göre farklı kategorilere ayrılmaktadır. Bunlar:

Middle School: Öğrenciler Middle School’a 8-9 yaşlarında başlayıp 11-12 yaşlarında bitirirler. Comprehensive School: Bu okullarda öğrenciler yetenek ve başarı durumlarına bakılmaksızın kabul edilirler.Comprehensive School’larda çok çeşitli dersler gösterilmektedir. Genelde 11-18 yaşları arasındakilere 6 yıl öğrenim imkanı sunarlar. İsteyenler 16 yaşından sonra da okulda kalıp eğitimlerine devam edebilirler. Comprehensive School’lar genelde öğrenci alırken okula yakın oturan öğrencilere öncelik tanımaktadırlar.

Secondary Modern School: Grammar School veya High School’a kabul edilmeyen 11-16 yaş arasındaki öğrencilerin gidebileceği okullardır. Bu okullarda herhangi bir branş eğitimi değil de genel bir eğitim verilir. Secondary Modern School’lar da okula yakın oturan öğrencilere öncelik tanırlar.

Secondary İntermediate: Sadece İrlanda’ya özgüdür. Comprehensive School’a denk eğitim vermektedirler.

Secondary Grammar School: 11-16 yaşları arasındaki öğrencilere branş eğitimi verirler. Ancak 11-plus sınavıyla öğrenci alırlar. Her 100 öğrenciden yalnızca 25’i bu sınavda başarılı olabilmektedir. Dileyen öğrenciler 16 yaşından sonra da okulda kalabilir ve eğitimlerine devam edebilirler.

High School: 11-plus sınavını geçen ancak Secondary Grammar School’a kabul edilmeyen öğrencileri alırlar.

6th Form College: Diğer ortaokullardan mezun olmuş 16 yaşını doldurmuş öğrencilerin 2 sene boyunca GCE A-levels sınavlarına hazırlayan okullardır.

Technical School: Aynı Türkiye’deki meslek liseleri gibidirler.14-18 yaş arası öğrenciler mesleki ve teknik eğitim verirler. Bu okullar “Technical and Vocational Education İnstitute” programında yer alırlar. Ve finansmanları MSC (Manpower Services Commition) tarafından karşılanır.

City Techology College: 11-18 yaş arası öğrenciler teknoloji ve bilim alanında eğitim verirler. Bu okullar genelde İngiltere’nin yoksul mahallelerinde yer almaktadırlar.

Ek olarak İngiltere’de ilköğretim okullarındaki ders yılı süresi ortalama 38 hafta (190 gün), yaklaşık olarak yaz tatili süresi ise altı haftadır. Yaz tatilinin dışında iki hafta Noel tatili ve iki hafta da bahar tatili (paskalya tatili) vardır. Yani İngiltere’de uzun bir yaz tatili yerine belli aralıklarla eğitim yılına yayılmış kısa tatiller mevcuttur.

Zorunlu eğitim sonunda, öğrenciler devam ettikleri okulun türüne bakılmaksızın “Ortaöğretim Genel Eğitim Sertifikası (General Certificate of Secondary Education – GCSE)” sınavına girerler. Bu sertifikayı alan öğrenciler eğer isterlerse, iki yıl sonra da 18 yaşında “İleri Düzey Eğitim Diploması (Certificate of Education at Advanced Level-GCE A-Level)” sınavına girmeye hak kazanırlar. Bu sınav sonucuna göre öğrenciler yükseköğretime devam edebilmektedirler.

Üniversite

Yüksek öğrenim olarak( Hish school) olarak adlandırılan bu döneme A-Level dediğiiz üniversiteye hazırlık yılları da dahildir. A-Level”, “Lisans” ve “Yüksek Lisans” şeklinde ilerleyen üç aşamadan oluşur.

A-Level zorunlu okul eğitimini tamamlayan öğrenciler üniversiteye başlamadan önce iki akademik yıl boyunca A-Level okullarına giderler. Öğrencilerin hangi üniversiteye yerleşeceği A-Level başarı notuna göre belirlenir. Uluslararası öğrenciler için A-Level derecesine ilave olarak foundation programları da sunulmaktadır. A-Level programları genellikle 2 yıl foundation programları ise 1 yıl sürer.

Lisans eğitimi 2 akademik yıl süren A-Level eğitiminin sonrasında başlar ve toplam 3 yıl sürer. A-Level eğitimiyle birlikte toplam 5 yılık bir sürede üniversite eğitimi tamamlanmış olur. Foundation eğitimi almayı tercih eden uluslararası öğrenciler, Türkiye’de ki 3 yıllık lise eğitiminden sonra 1 yıl foundation eğitimi alır ve sonrasında 3 yıl daha okuyarak toplam 4 yılda lisans eğitimini tamamlar.. 4 yıllık lise mezunları ise bazı durumlarda doğrudan 3 yıllık lisans eğitimine başlayabilirler. Genel olarak sosyal bilimler alanında lisans diploması alanlar BA (Bachelor of Arts), fen bilimleri alanında lisans diploması alanlar da BSc (Bachelor of Science) olarak adlandırılırlar.

Yüksek Lisans (Master) İngiltere’de çoğu bölümde 1 yıl sürer. Bitirme tezi ise derslerin sona erdiği yaz yada daha sonraki dönemde teslim edilmektedir. Yüksek lisans seviyesinde en yaygın alanlar MA (Master of Arts), MSc (Master of Science), LLM (Master of Laws)’ dır.

Küba Cumhuriyeti Eğitim Sistemi

Küba Cumhuriyeti yönetim şekli olarak sosyalist yönetim biçimini benimsemiştir.  Eğitim sisteminin en temel ilkesi anayasaya dayanarak şöyle ifade edilir: ‘’ Herkes her düzeyde parasız eğitim alma hakkına sahiptir.’’ Küba’da devrim öncesinden eğitim alanında kalan büyük sıkıntılar vardı. Köy ve kent nüfuslarının çoğunluğu okuma-yazma bilmiyordu. Öncelikli hedef olarak okuma yazma oranlarının arttırılması konusu ele alındı.  İlkokullarda zorunlu ve parasız eğitime geçildi.  Eğitim sisteminde ilk büyük değişim gönüllük sistemi ile gerçekleştirildi. Okuma-yazma bilenler bilmeyenlere öğretti.  Okullarda 220 gün ders yapılır ve günlük 6-7 saattir.

  • Lise ve üniversite mezunlarının iş garantiler devlet tarafından güvence altına alınmıştır.
  • Eğitim sisteminde beceriler çok önemli bir yer tutmaktadır.
  • Bilgiyi pratiğe dökmek temel ilkelerden bir tanesidir.
  • Okullarda sosyal gelişim ve toplumsal uyumu sağlayacak fazlaca alan vardır.
  • Okullarda 220 gün ders yapılır ve günlük 6-7 saattir.
  • Zorunlu eğitim 6-14 yaş arasını kapsamaktadır.
  • Anadili İspanyolcadır. Toplumun her kesiminin anadili olduğu için anadil eğitim sisteminde bir sorun oluşturmamaktadır.
  • 6 yıl ilkokul, 3 yıl ortaokul ve üniversite öncesi 3 yıl üniversite hazırlık okulu bulunmaktadır.
  • Dini ve özel okul bulunmamaktadır.
  • Bir öğretmene 20 öğrenci düşmektedir. Kırsal bölgelerde bu sayı 11’e kadar düşmektedir.
  • İş garantisi devlet tarafından güvence altına alınmıştır.

İlköğretim:

6-11 yaş arasında olur. Öğrenciler zamanla meyve bahçeleri, tarlalar, sokaklarda işe katılırlar. Matematik, İspanyolca, Küba Coğrafyası ve Tarihi, Yaşadığımız Dünya,  Yabancı Dil, Güzel Sanatlar, Müzik Sanatları, Doğa Bilimleri ve Beden Eğitimi dersleri alırlar.

Ortaöğretim:

7. ve 9. Sınıfları içerir ve zorunludur. Eğitimin bu döneminde sıkıntılar vardır ve bu alanda yoğunluk verilmiştir. Bu eğitim döneminde sonra öğrenci isterse düz isterse mesleki liseye gidebilir.

Üniversite öncesi Eğitim ve Temel Mesleki Eğitim Süreci:

Zorunlu değildir ve parasızdır. Bizim ülkemizdeki düz lise mantığı ile işler. Son sınıfta öğrenciler kendi yoğunlaşmak istedikleri alana yönelirler. Bu dönem bilgi ve becerileri geliştirildiği ve kariyer planlarının yapıldığı bir dönemdir. Bilim dersleri dışında öğrenciler haftada en az 6 saat bir sanat dalı ile ilgilenmek zorundadır.

Mesleki Teknik Eğitim:

Öğrencilerin bilgi ve becerilerine göre şekillenir. Programda genel eğitim ve teknik eğitim yer almaktadır. Ülkede güzel sanat alanında bu seviyede eğitim veren 15 tane okul bulunmaktadır.

Üniversite:

12 yıllık eğitim sürecini tamamlayan her öğrencinin üniversiteye girmesi devlet tarafından garanti altına alınmıştır. Öğrencilerin ilgi, yetenek ve alanlarına göre sınav yapılmaktadır. Merkezi sınav ve ortaöğretim başarı puanı buna etkilidir. Eğitim ücretsizdir. Her imkân sağlanır ve burs verilir. Üniversite sonrası eğitim süreci de ücretsizdir. Yoksul ülkelerden gelen öğrenciler de ücretsiz eğitime dâhil edilir.

Özel Eğitim:

Engelli çocukların okul-aile işbirliği ile ilerlediği okullardır. Genel eğitim programı özel eğitmenler ile bu okullarda da uygulanır.

Japon Eğitim Sistemi

Yaygın Eğitim

Japon eğitim felsefesine göre Japon halkı yaşam boyu eğitilmelidir. Bu eğitim, hem resmi hem de özel kuruluşlar tarafından verilmelidir. Halk evleri, gençlik merkezleri, çocuklar için tabiat merkezleri, müzeler, kütüphaneler, beden eğitimi ve eğlence merkezleri yaygın eğitim faaliyetlerini düzenleyen önemli kuruluşlardır. Bunların içerisinde halk evleri farklı bir yere sahiptir. Belediyelerin birçoğunda bulunan halk evleri, bireylerin kültür düzeylerini yükseltecek çeşitli eğitim faaliyetleri düzenlemektedir.

Öğretmen Yetiştirme

Japonya’da öğretmen eğitimine, iki aşamalı bir sınavla öğrenci alınmaktadır. Birinci aşama ülke genelinde yapılmakta, ikinci aşama ise üniversiteler tarafında yapılmaktadır. Üniversitelerin eğitim fakültelerinde veya bölümlerinde ve eğitim üniversitelerinde yapılan diplomalı eğitim ile diğer fakültelerde uygulanan sertifikalı eğitim olmak üzere iki şekilde öğretmen eğitimi yapılmaktadır. Öğretmen olarak atanabilmek için öğretmenlik sertifikası almak gerekir. Öğretmen sertifikaları sürekli ve geçici olmak üzere iki çeşittir. Sürekli sertifikalar da kendi içinde birinci ve ikinci sınıf olmak üzere ikiye ayrılmaktadır. Sürekli sertifika tüm ülke genelinde geçerlidir. Bu sertifikaya sahip olanlar asil öğretmen olarak görev yapmaktadır. Geçici sertifikalar ise sadece verildikleri illerde geçerli olup, bu sertifikaya sahip olanlar yardımcı öğretmen olarak atanmaktadır. Japonya’da anaokulları ve ilkokullarda çalışmak için genel öğretmenlik sertifikası, ortaokul ve liselerde çalışabilmek için ise belli bir alanda alınan sertifika gerekmektedir. Ayrıca bu sertifikaların verilişi, okul kademelerine göre değişiklik göstertmektedir. İki yıllık yüksekokullardan mezun olanlara lise öğretmenliği için geçici, ana, ilk ve ortaokul öğretmenliği için ise birinci sınıf sertifika verilmektedir. Dört yıllık yüksek öğretim tamamlayanlar lise öğretmenliği için ikinci sınıf, ana, ilk ve ortaokul öğretmenliği için de birinci sınıf sertifika almaya hak kazanırlar. Lisans üstü düzeyde mezun olanlar, lise öğretmenliği için birinci sınıf sertifika sahibi olmaktadırlar. Japonya’da öğretmen adayları, öğretmen olabilmek için genel kültür, alan ve meslek bilgilerini içeren ve yılda üç defa yapılan bir yeterlik sınavına alınmaktadır. Bu sınavı geçen adaylar, ayrıca görüşme ve uygulama sınavına da tabi tutulmakta, bu sınavlarda başarılı olan adaylar, stajyerlik dönemine alınmakta ve altı aylık bu süreyi tamamlayanlar kamu görevlisi hakkını kazanıp asil öğretmen olarak atanmaktadırlar. Öğretmenler ulusal, yerel ve belediyeler düzeyinde örgütlenmiş birimlerce hizmet içi eğitim faaliyetlerinden geçirilmektedir. Bu eğitim; kurslar, seminerler, lisans tamamlama ve lisansüstü eğitim şeklinde yapılmaktadır. Hizmet içi eğitiminin amacı; öğretmenlerin mesleki bilgi, beceri ve yeteneklerini geliştirmektir.

Eğitim Yönetimi ve Finansmanı

Japonya’da ulusal düzeyde eğitim hizmetlerinden sorumlu birim, Eğitim Bilim ve Kültür Bakanlığı’dır. Ancak ülkenin eğitim sisteminin idaresinde yerinden yönetim esas alınmakta ve eğitim bakanlığının rolü genel olarak koordinatörlük olmaktadır. Bakanlık, üniversiteler, yüksekokullar, teknik kolejler, müzeler ve üniversitelere bağlı olarak açılmış olan ilk ve ortaöğretim kurumlarının yönetiminden, eğitim bütçesinin hazırlanmasından sorumludur. Ayrıca eğitimle ilgili yasa tasarısı sunulmasında ve eğitim politikalarının uygulanmasında hükümet ve ulusal meclis ile yetki ve sorumluluğu paylaşmaktadır. Bunun yanında İl ve Belediye Eğitim Kurulları’na finansman yardımı yapmakta, teknik rehberlik hizmeti sunmakta ve onlara önerilerde bulunmaktadır. Okulöncesi seviyesinden yükseköğretim seviyesine kadar uygulanması gereken genel standartları tespit etmekte, ilk ve ortaöğretimde okutulacak ders kitaplarını onaylamaktadır. Kısacası eğitim hizmetinin sunulmasında ulusal bütünlüğü sağlamaktadır.

Ülkede eğitim işlerinin yerinden yürütülmesinden 47 İl Eğitim Kurulu ile 3.000’in üzerinde Belediye Eğitim Kurulu sorumludur. İl Eğitim Kurulu 5 kişiden oluşmakta, il genel meclisinin onayı ile 4 yıl için, vali tarafından atanmaktadır. Belediye Eğitim Kurulu ise 3 veya 5 üyeden oluşmakta, 4 yıllığına belediye başkanı tarafından atanmaktadır. İl Eğitim Kurulu’na Eğitim, Bilim ve Kültür Bakanlığı’nın onayı ile, Belediye Eğitim Kurulu’na ise İl Eğitim Kurulu’nun onayı ile yönetici atanmaktadır.

İl Eğitim Kurulları ile Belediye Eğitim Kurulları’nın yetki alanları, aralarında bir çatışmaya yol açmayacak şekilde belirlenmiştir. İl Eğitim Kurulları, ortaöğretim ikinci kademe okulları ile sosyal ve kültürel alanda görev yapan eğitim kurumlarını yönetmektedir. Belediye Eğitim Kurulları ise,  ilkokul, ortaöğretim birinci kademe okulları ve belediyelerce açılan sosyal ve kültürel eğitim kurumlarını yönetmektedir. Resmi ilk ve ortaokul öğretmenlerinin tayinleri ile öğretmenlere verilecek sertifikalar İl Eğitim Kurulu’nun sorumluluğundadır.

Japonya’da eğitim kurumlarına ulusal bütçeden, yerel yönetim bütçelerinden, özel kuruluş bütçelerinden paylar ayrılmış, zorunlu olmayan eğitimde ailelerin katkısı sağlanmıştır. Devlet eğitim harcamalarının büyük çoğunluğunu zorunlu eğitime kaydırmış, zorunlu olmayan eğitimin tamamı paralı hale getirilmiştir. Ülkede İlkokulların %98’inde devletin finanse ettiği öğle yemekleri verilmektedir. Zorunlu eğitim düzeyi için gerekli olan kitaplar ücretsizdir. Merkezi hükümetçe eğitime ayrılan fonların yanı sıra, her düzeydeki eğitim vergileri, bağışlar, kitlerle hazine mallarından sağlanan gelirler, yerel idarelerce elde edilen kira gelirleri ve öğretim harçları,  eğitim giderlerini büyük ölçüde karşılamaktadır. Kısacası Japonya’da her yönetim düzeyi kendi koyduğu vergiler ve diğer gelirlerle bölgelerindeki eğitim etkinliklerini düzenleme ve yürütme yetkisine sahiptir. Ulusal hükümet, yerel yönetimlere sağladığı genel ekonomik desteğin yanı sıra,  zorunlu eğitimde görevli olan öğretmenlerin maaşlarının yarısını ödemektedir. Ayrıca bölge ve yerel yönetimlere bağlı ilk ve ortaokulların eğitim araçları giderlerini karşılamakta, okul inşaat giderlerinin büyük kısmını vermektedir.

Japon Eğitim Sisteminin Tarihsel Gelişimi

Japonlar, yüzyıllar boyunca Çin Uygarlığı’nın etkisi altında kalmıştır. Bu durum yazı sistemlerinde, inanış biçimlerinde, resim ve el sanatlarında açıkça kendini belli etmektedir. Japonların etkisi altında kaldıkları toplumlardan bir diğeri de Koreliler olmuştur.

Japon İmparatorluğu’nun kuruluşu M.Ö. 6. yüzyıla kadar uzanır. Japonya’da toplumla ilgili ilk yasal düzenlemeler 6.yüzyılda Prens Sohotoku’nun 17 maddelik anayasası ile 701 yılında yürürlüğe konan Tahio Anayasası’na dayanmaktadır. Konfüçyüsçü görüşün egemen olduğu bu anayasalar, 1868’deki Meiji Restorasyonu’na kadar Japon yasalarının temelini oluşturur. Japon eğitim kurumları örgüt ve program açısından Taiho Anayasası ile sistemleştirilmiştir. Bu düzenlemede sadece soylu sınıflara hitap eden bir eğitim sistemi öngörülmüş ve devlet için memur yetiştirmek amaçlanmıştır. Buna göre, yüksek derecedeki devlet memurlarının çocukları 9 yıllık bir eğitimden geçirilmesi, sıradan halk çocukları için ise Konfüçyüs’ün klasiklerinden olan “Hayırlı Evlat Kitabı”nın her evde bulunması ve sürekli okunması öngörülmüştür.

12.yüzyıl ile 16.yüzyıl arası, Japonlar’ın ortaçağı olarak nitelendirilmektedir. İç savaşlar ve kargaşanın yaşandığı bu dönemde, yeterli sayıda öğrenci bulunamadığı için 1300 civarında eğitim kurumu kapanmıştır. Kapanmayanlar da ise dönemin anlayışına uygun olarak, savaş eğitimi üzerinde odaklanılmıştır. Bu durum ailesi ve atalarının onuru için kendini seve seve ölüme atabilen güçlü savaşçıları (samurai) ortaya çıkarmıştır. Japon eğitim tarihi açısından pek parlak olmayan bu  dönemde ilk ders kitaplarının yayımlanmasına başlanmış (14.yüzyılı ilk yarısı), savaş sanatı  derslerinin yanında güzel yazı (hattatlık), ahlak, edebiyat ve tarih dersleri verilmiştir.

1600 ile 1868 yılları arası, istikrar ve barış sağlandığından, Japonya’nın ortaçağdan yeniçağa geçtiği dönem olarak nitelendirilmiştir. Bu dönemde siyasi bütünlüğün sağlanması, para ekonomisinin gelişmesi, toplumun kültür ve eğitim düzeyinin ilerlemesi yeniçağı belirleyen gelişmelere örnek olarak gösterilmektedir. Bu dönemde (Takugawa Shogunları 1604-1807) iktidarı, samurai denen savaşçı bir sınıf elinde bulundurmuştur. İktidarı bir iç savaş sonunda ele geçiren bu sınıf, nüfusun %5’ni oluşturmasına rağmen, bütün ülkeye egemen olmuştur. “Bakufu denen okullarda verilen eğitimde esas amaç, devlet için savaşçı ve yönetici yetiştirmektir. Bu nedenle bu dönem için bir elit eğitiminden söz edilmektedir. Sıradan halka verilen eğitim hizmetini ise, tapınak çocukları evi anlamına gelen “terekoya  denen okullar üstlenmiştir. Bu okullar zamanla tapınak ve budist teşkilattan bağlarını kopararak gelişen tüccar ve esnaf, hatta köylü ve çiftçiler tarafından desteklenen ve rağbet gören özel halk okullarına dönüşmüştür. Böylece Japonya’da özel eğitim kurumlarının ilk temelleri atılmıştır. Bu dönemin sonuna gelindiğinde ülke genelinde erkek çocukların %45’i, kız çocuklarının ise %10’unun bu okullara gittikleri belirtilmektedir.

Çağdaş Japon eğitimin temelleri, 1868 yılında başlayan ve feodal düzene son verip yenilikçi düzenlemeler yapan Meici yönetimi ile atılmıştır. Her ne kadar bu düzenlemelerin temelleri Takugawa Shogunları döneminde olsa da eğitimdeki çağdaşlaşma, 1868 yılında imparator tarafından yayınlanan “Meici Andı” ile daha da hız kazanmıştır. Bu dönemde çağdaş eğitim, devlet okulları ve özel okulların kurulmasıyla daha da gelişmiştir. 1872 yılında kabul edilen Temel Eğitim Kanunu’nda; “öğrenmek hayatta başarılı olmanın anahtarıdır ve kimse öğrenmeyi ihmal etme lüksüne sahip değildir. Bundan sonra temel eğitim geniş halk kesimlerine kadar götürülecektir. İleri düzeyde eğitim ise her ferdin kendi yetenek ve olanaklarına bırakılmıştır. Kız veya erkek çocuğunu okula göndermeyen aileler görevlerini ihmal etmiş sayılacaklardırdenilerek dönemin eğitime bakışı yansıtılmıştır.  Bu kanun ile Japon Eğitim Sistemi; ilköğretim (ilkokul), ortaöğretim (ortaokul) ve yükseköğretim ( üniversite) olmak üzere üç grupta toplanmış ve batı uygarlığı örnek alınarak birçok yenilik yapılmıştır. 19.yüzyılın sonlarına doğru okullaşma oranı %100’ü bulmuştur.

20.yüzyıl başlarında, eğitime olan talep hızla büyümeye devam etmiş, fakat bu talebi karşılayacak olanaklar bulunamamıştır. Bu nedenle devletin desteklediği okulların yanı sıra, yerel idarelere bağlı kurumların ve özel kuruluşların verdiği eğitim hizmeti arttırılmıştır. Özellikle Japon sanayisi için gerekli kalifiye eleman ihtiyacını karşılamak amacıyla devlet ve yerel yönetimler tarafından meslek okulları kurulmuştur. İlkokulu bitirenlerin gidebildikleri bu okullar, 20. yüzyılda Japonya’nın gelişmesinde çok önemli bir rol oynamışlardır.

Dünya Savaşı’na doğru Japon Milli Eğitim Bakanlığı güçlü bir konuma gelmiş, halkın neyi okuması, neyi öğrenmesi ve neye inanması gerektiğine devlet temsilcisi olarak karar verir duruma gelmiştir. 2. Dünya Savaşı boyunca ülkedeki bütün okullar ordunun denetimine girmiştir. Savaş sonlarına doğru kazanma umudu azalınca ilköğretim dışındaki bütün okullar kapatılarak öğrenciler çalıştırılmak üzere fabrika ve çiftliklere gönderilmiştir. Savaş sona erdiğinde 200’den çok ilkokul, 38 meslek okulu, 100’ün üzerinde kolej ve üniversite ile 64 öğretmen okulu enkaz yığını haline gelmişti. Eğitime devam edebilecek çok az sayıda okul kalmıştı.

Japon eğitimi 2. Dünya Savaşı’ndan sonra Japonlar’ın “Postdam Deklarasyonunu imzalayarak teslim olmaları ile başlayıp büyük ölçüde değişikliğe uğramıştır. 1946 yılında 27 kişilik Amerikan Eğitimciler Delegasyonu, Japonya’da savaş sonrası eğitim reformunu gerçekleştirmek için çalışmaya başlamıştır. Heyet Japon eğitiminin liberalizm ve ferdiyetçiliğe yönelmesi, dilde reform yapılarak Latin harflerinin kabul edilmesi, eğitim yönetiminin yerelleştirilmesi ve bu amaçla seçimle işbaşına gelecek eğitim komisyonlarının kurulması ile müfredatta köklü değişikliklerin yapılması gibi bir takım önerilerde bulunmuştur. Yapılan bu öneri ve düzenlemeler 1947 yılında çıkarılan Temel Eğitim Kanunu ile pekiştirilmiştir. Japon eğitimi 1948 yılında ABD’dekine benzer bir şekilde ademi merkezileştirilmiştir. 1952’den sonra barış sözleşmesi ile Japonya üzerindeki ABD kontrolü sona ermiş, bu tarihten itibaren eğitim sisteminde ABD’nin zorlamalarıyla yerleştirilen bazı uygulamalar kaldırılmaya çalışılmıştır.

Günümüz Japon Eğitim Sistemi

Bugünkü Japon Eğitim Sistemi’nin temel yapısı ve prensipleri 1947’de kabul edilen Temel Eğitim Kanunu ve Okul Eğitim Kanunu ile belirlenmiştir. Eğitim sisteminin esas amacı insan haklarına, sevgi gerçeğine ve barışa saygı duyan, barışçı ve demokratik bir milletin kendine güvenen insanlarını yetiştirmektir. Bugün Japonya’da 6-3-3-4 diye tabir edilen eğitim sistemi uygulanmaktadır. Eğitim, 6 yıllık ilkokul, 3 yıllık ortaokul, 3 yıllık lise ile 4 yıllık üniversitelerde verilmektedir. İlkokul ve ortaokulu kapsayan zorunlu eğitim süresi 9 yıldır. Ülkede ulusal okullar, kamu okulları ve özel okullar olmak üzere üç tür okul bulunmaktadır. Ulusal okulların finansmanı merkezi hükümetçe, kamu okullarınınki il ve belediye yönetimlerince, özel okullarınınki ise özel kuruluşlarca karşılanmaktadır. Ülke okullarının %28’i özel okuldur. Anaokulu öğrencilerinin %75’i, kreş öğrencilerinin %43’ü, ilkokul öğrencilerinin %1’i, ortaokul öğrencilerinin %3’ü, lise öğrencilerinin %28’i, üniversite öğrencilerinin %72’si, yüksek okul öğrencilerinin %89’u, teknik okul öğrencilerinin %7’si özel okullara gitmektedir.

Japonya’da eğitim öğretim yılı 1 Nisan’da başlar ve bir sonraki yılın 31 Mart’ında biter. Ders yılı, Nisan-Temmuz ortası, Eylül-Aralık sonu ve Ocak-Mart sonu olmak üzere üç dönem halinde yapılır. Cumartesi yarım gün olmak üzere, haftada 5.5 gün okula gidilir. Yılda 240-250 iş günü vardır. Bir eğitim öğretim yılında üç ara tatili yapılmaktadır. Bunlardan birincisi yaz tatili (22 Temmuz- 31 Ağustos arası), ikincisi güz tatili (25 Aralık- 7 Ocak arası), sonuncusu da bahar tatili (22 Mart- 1 Nisan arası)’dır. Ülkede okutulacak olan dersler ve zorunlu ders saati sayısı Eğitim Bakanlığı’nca belirlenmektedir. Her okul ders programına uygun olmak koşuluyla genel gereksinimleri, öğrencilerin gelişme ve deneyim kazanma alışkanlıklarını göz önünde tutarak kendi eğitim programını hazırlamaktadır. Japonya’da ders programları kuvvetli bir milli içerik taşımaktadır. Ülkede okul, sanayi, aile ve toplum arasında organik bir bağ kurulmuştur. Öğrenciler isteyerek, dikkatli ve sürekli bir şekilde çalışmak zorundadır. Bunun yanında öğrencileri güçlü bir şekilde eğitime bağlayan ve okullar arasında etkili bir yarışmaya olanak tanıyan bir yapının oluşturulması Japon Eğitim Sistemi’nin belirgin özellikleri olarak belirtilmektedir.

Örgün Eğitim

Japonya’da örgün eğitim; okulöncesi eğitim, ilköğretim, ortaöğretim ve yüksek öğretimden oluşmaktadır.

Okulöncesi Eğitim

Okulöncesi eğitim, anaokulları ve gündüz bakım evlerinde verilmektedir. Eğitim Bakanlığı’nın gözetiminde olan anaokullarında, 3-5 yaşlarındaki çocuklara günde 5 saat eğitim verilmektedir. Gündüz bakım evleri (kreş) ise, Sosyal Güvenlik Bakanlığı’nda çalışan anneler için kurulmuş olup, bebeklikten 5 yaşına kadar olan çocuklara günde 8 saat eğitim verilmektedir. Japonya’da çocukların büyük bir kısmı okul öncesi eğitimi almaktadır. 3 yaş grubunun % 40’ı, 4-5 yaş grubunun %92’si, anaokullarına veya kreşlere devam etmektedir. Anaokulu, yasaya göre zorunlu değil ama giderek yaygınlık kazanmaktadır. Japonya’da okulöncesi düzeyinde okullaşma oranı % 64 civarındadır. Bu okulların organizasyonu ve donatımı mahalli kurulların sorumluluğundadır. Anaokullarının programında bulunan ders ve etkinlikler; sağlık, sosyal yaşam, dil, müzik, ritim, sanat ve el sanatlarıdır. Anaokullarında sınıfta kalma yoktur.

İlköğretim: İlköğretim, 6-12 yaş grubu öğrencilerine yönelik, ilkokul ve 12-15 yaş grubu öğrencilerine yönelik ortaokullardan oluşur ve zorunludur.

İlkokul: Japonya’da 6 yaşını dolduran her çocuk, 6 yıl süren ilkokula gitmek zorundadır. İlkokulun amacı; işbirliği ruhunu, bölgesel ve ulusal gelenek bilgisini, uluslar arası anlayış ruhunu, matematik, dil ve bilim yeteneğini, müzik, sanat ve edebiyata olan ilgiyi kazandırmak ve geliştirmektir. 2000 yılı verilerine göre 24.106 ilkokul bulunan Japonya’da, bu kademede görev yapan 407.596 öğretmen, 8.768.881 öğrenciye eğitim-öğretim hizmeti vermektedir. Yaklaşık olarak 20 öğrenciye bir öğretmenin düştüğü bu kademede, okullaşma oranı %99 olup sınıfta kalma yoktur. Öğrenciler bu dönemde başlayarak lise ve üniversite giriş sınavlarına hazırlanmaktadırlar.

Ortaokullar: Zorunlu eğitimin son kısmı olup 3 yıl sürmektedir. İlkokulu bitiren ve herhangi bir özrü bulunmayan tüm öğrencilerin ortaokula devamı zorunludur. Öğrencilerin hangi ortaokula gidecekleri Yerel Eğitim Komisyonu tarafından coğrafi esaslara göre belirlenmektedir. Ulusal ve yerel ortaokullar ücretsiz olup, öğrencilerin giderleri devlet tarafında karşılanmaktadır. Bu eğitimin amacı; lise öğrenimine devam edebilmeleri için, gerekli bilgi ve becerileri öğrencilere kazandırmak, onların zihinsel ve bedensel gelişmelerini sağlamak, iyi vatandaş, insanlara ve çevreye saygılı yurttaş olarak Japon gelenek ve göreneklerine bağlı kişiler olmalarını sağlamaktır. Bu kademedeki okullaşma oranı %99’dur. Sınıfta kalma yoktur. 2000 yılı verilerine göre 11.209 ortaokul bulunan Japonya’da, bu okullardaki 4.103.716 öğrenciye 257.605 öğretmen tarafından eğitim öğretim hizmeti verilmektedir. Ortaokulu bitiren ve eğitime devam etmek isteyen öğrenciler, Mart ayında yapılan liselere giriş sınavındaki performanslarına göre liselere yerleştirilmektedir.

Ortaöğretim: İlk ve ortaokulu bitiren öğrencilerin devam ettikleri eğitim-öğretim kurumlarıdır. Japonya’da tam gün, yarım gün ve mektupla öğretim yapan liseler olmak üzere üç çeşit lise bulunmaktadır. Tam gün eğitim yapan liseler 3 yıl, yarım gün ve mektupla öğretim yapan liseler ise 4 yıl ya da daha uzun süre devam etmektedir. Yarım gün olan liseler gündüz ve akşam liseleri olarak ikiye ayrılır. Genel ve mesleki liseler olmak üzere iki farklı program uygulayan liseler bulunmaktadır. Genel liseler; yüksek öğretime devam edecek gençlerin gereksinimlerini sağlayacak programlar sunmakta, mesleki liseler ise; öğrencilerin gelecekte meslek olarak seçecekleri özel mesleki alan eğitimi sağlamaktadır. Liselerde kredili sisteme göre öğretim yapılmakta, mezun olmak için de en az 80 kredilik ders almak gerekmektedir.  Bu dersler zorunlu ve seçmeli derslerden oluşmaktadır. Liseden sonra üniversiteye devam etmek önemli bir amaç olduğundan, bu yönde yoğun çaba sarf edilmektedir. Japonya’da devlet liseleri sosyal market sistemine göre çalışmakta, ödenek ve ücretler, mevcut öğrenci sayısına göre ayarlanmaktadır. Devlet, özel liselere de gerekli yardımları yaparak eğitim-öğretim ve başarı standartlarının devamını sağlamaktadır. Her yıl basın ve televizyonda liselerin genel bir değerlendirmesi yapılmaktadır. 2000 yılı verilerine göre, 5.478 lise bulanan Japonya’da, 269.026 öğretmen, 5.010.472 öğrenciye eğitim-öğretim hizmeti vermektedir.

Yükseköğretim: Japonya’da, üniversiteler, yüksekokullar ve teknik okullar olmak üzere üç çeşit yükseköğretim kurumu bulunmaktadır.

Üniversiteler: Programlarında hem lisans hem de lisansüstü eğitime yer vermektedirler. Genellikle 4 yıllıktırlar. Ancak tıp, dişçilik, veterinerlik ve ziraat gibi bazı bölümlerin öğretim süresi 6 yıldır. Büyük çoğunluğu, 2 yıl süren master ve 5 yıl süren doktora programına sahiptir. Amaçları; öğrencilere ileri derecede ve derinlemesine bilgi vermek, akademik konularda özel araştırma ortamı hazırlamak, bilgili, meslek sahibi bireyler yetiştirmektir.

Yüksekokullar: Lise mezunlarına 2 ya da 3 yıllık eğitim vermektedirler. Amaçları; öğrencilerin teknik alanda bilgi ve beceriyi edinmelerini sağlamak, mezunlarını teknik dallarda meslek sahibi yapmaktır.

Teknik Okullar: 1962 yılından beri eğitim-öğretim hizmeti veren bu okullar, ortaokulu bitiren öğrencileri kabul etmekte ve teknisyenlerin eğitimi için 5 yıllık tam eğitim uygulamaktadırlar.

Japonya’da 1985 yılından itibaren açık öğretim üniversitesinde de yüksek öğretim verilmektedir. Ayrıca bazı üniversiteler, gündüz çalışanlar için gece dersleri vermektedir. Yüksek öğretime bir akademik yetenek testi, bir özel alanda başarıyı ölçme testi ve okul dosyalarının incelenmesi sonucu öğrenciler seçilmektedir. 2000 yılı verilerine göre 649 üniversitenin bulunduğu Japonya’da, 150.645 öğretim görevlisi 2.740.024 öğrenciye yükseköğretim hizmeti vermektedir.

KAYNAK: Bu yazı dizisini sevgili Öğrenme Tasarımları gönüllüleri Yunus Emre Benli & Dilber Buçaklar & Eda Biçener & Özlem Dağınık & Buket Gökten & Şeyma Altunkaya & Baran Çağlar Çetinkaya hazırladı.

Yararlanılan kaynaklar:

  • Akyüz ,Y., (1999). 17.Yüzyıldan Günümüze Türk Eğitiminde Başlıca Düzenleme ve Geliştirme Çabaları. Milli Eğitim, 144, 14-24.
  • Akyüz ,Y., (2001). Türk Eğitim Tarihi (Başlangıçtan 2001’e). İstanbul: Alfa Yayınları.
  • Altunya, N., (2003). Anayasa Hukuku Açısından Türkiye’de Eğitim ve Öğrenim Hakkı. İstanbul: MEB Yayınları.
  • Asa, M. & Amano İ., (1986). Japon Eğitim Sisteminin Kültür Kaynakları.
  • (Çev: Özcan, M.), Ankara: Kültür ve Turizm Bakanlığı Yayınları.
  • Başaran, İ.E., (1996). Türkiye Eğitim Sistemi. Ankara: Yargıcı Matbaası.
  • Braudel, F., (2001). Uygarlıkların Grameri. (Çev: Kılıçbay, M.A.), Ankara: İmge Kitabevi.
  • Cramer, J.F. & Browne G.S., (1974). Çağdaş Eğitim:  Milli Eğitim Sistemleri Üzerine Mukayeseli Bir İnceleme. (Çev: Oğuzkan, F.), İstanbul: MEB Basımevi.
  • Çağlar, A., (1999). 75. Yılında Cumhuriyet’in İlköğretim Birikim. F. Gök (Editör): 75 Yılda Eğitim (s.125-144). İstanbul: Tarih Vakfı Yayınları.
  • Demirel, Ö., (2000). Karşılaştırmalı Eğitim. Ankara: Pegema Yayıncılık.
  • Erdoğan, İ., (2003).  Çağdaş Eğitim Sistemleri. İstanbul: Sistem Yayıncılık.
  • Güvenç, B., ve diğ.,(1990).  Japon Eğitimi. İstanbul: MEB Basımevi.
  • İpek, C., (2001).  Japonya’da Yerel Yönetimler ve Eğitim.  Cumhuriyet Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 2(2), 175-187.
  • Lee, H.S. & İlhan, İ., (1989). Osmanlı-Japon Münasebetleri ve Japonya’da İslamiyet. Ankara: Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları.
  • MEB., (2004). Milli Eğitim Sayısal Veriler 2003-2004. Ankara: MEB Basımevi.
  • Mutlu, L., (1997). Eğitim Düşünceleri Dünyada ve Türkiye’de Yükseköğretim. İstanbul: Anı Yayınları.
  • Okçabol, R., (1999). Cumhuriyet’in 75. Yılında Ortaöğretim Sistemimiz. F. Gök (Editör): 75 Yılda Eğitim (s.177-192). İstanbul: Tarih Vakfı Yayınları.
  • Sadıklar, T., (1991). Zirvedeki Japonya. Ankara.
  • Sâtı Bey., (2002). Japonya ve Japonlar. Eğitim ve Toplumsal Sorunlar Üzerine Konferanslar (Der. ve Haz: Kafadar, O. & Öztürk, F.), Ankara: Kültür Bakanlığı Yayınları.
  • Semerci, N., (2000). Japonya ve Almanya Eğitim Sistemlerine Genel Bir Bakış: Öğretmen Eğitimi Açısından Türkiye İle Karşılaştırma. Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi,10(1), 159-168.
  • Saracaloğlu, A., (1992). Türk ve Japon Öğretmen Yetiştirme Sistemlerinin Karşılaştırılması. İzmir: Ege Üniversitesi Basımevi.
  • Arslanhan, S. & Özenç, B. (2010). PISA 2009 sonuçlarına ilişkin bir değerlendirme, TEPAV (Türkiye Ekonomi Politikaları Araştırma Vakfı) Değerlendirme Notu.
  • Aslan,M. (2005). ‘AB Ülkelerinde Okul Öncesi Eğitimin Gelişimi ve Mevcut Durumu’, Milli Eğitim Dergisi,Yıl.33,Sayı:167.Ankara:MEB Yayınları.
  • Ekinci, A. ve Öter, Ö.M. (2010). Finlandiya’da Eğitim ve Öğretmen Yetiştirme Sistemi. Çalışma Ziyareti Raporu. http://duabpo.dicle.edu.tr/oygem/dosya/Finlandiya_Raporu.pdf
  • Karagülle Başak, “Türkiye’de İşsizliğe Bir Çözüm Önerisi Olarak Türkiye İş Kurumu’nun İş Danışmanlığı Hizmetleri”, İŞKUR Yayınlanmamış Uzmanlık Tezi, Ankara, 2007
  • Karipçin,R.F:AVRUPA BİRLİĞİ ÜLKELERİNDE OKUL YÖNETİCİLERİ – Özgür Dergi v1.htm Erişim Tarihi:01.04.2009
  • Güncel_Net – Finlandiyalı çocuklar niçin bu kadar zeki.htm Erişim Tarihi:03/04/2009
  • http://eacea.ec.europa.eu/Education/eurydice/documents/thematic_reports/096TR.pdf
  • “İş ve Meslek Danışmanlığı Hizmetleri”, http://www.iskur.gov.tr/mydocu/danisman.html
  • “Mesleki Gelişim Kuramları”, http://www.ankarapdr.org/yazi/bir-meslek-danismanligi-uygulamasi
  • Kaynar,Ayşe&Pulat,Gamze&Bulut Sibel,Okul öncesi eğitime giriş dersi,,Erzincan
  • Demirel, Ö. (2001) Karşılaştırmalı eğitim. Ankara: Pegem A Yayıncılık.
  • Erdoğan, İ. (2003) Çağdaş eğitim sistemleri. İstanbul: Sistem Yayıncılık
  • Kaya,Hüseyin,Türkiye’de ve İngiltere’de Ortaöğretim coğrafya eğitiminin müfredat,metod ve araç gereçler etrafında değerlendirilmesi,Marmara Üniversitesi,2007,İstanbul
  • Kalemoğlu,yaprak&İmamoğlu,Hüseyin,Türk ve ingiliz eğitim sistemine ilişkin sayısal verilerin karşılaştırılmalı olarak incelenmesi, Journal of Research in Education and Teaching,2014,Cilt:3,sayı:1
  • Karacaoğlu, Ö.C. & Çabuk, B. (2002). Türk ve İngiliz eğitim sistemlerinin karşılaştırılması
  • Korkmaz, T. (2005) Türk ve İngiliz eğitim sistemlerinin karşılaştırılması, Bursa: Uludağ Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi
  • Türkoğlu, A. (1998) Karşılaştırmalı eğitim. Adana: Baki Kitabevi
  • Ültanır, G. (2000) Karşılaştırmalı eğitim bilimi. Ankara: Eylül Kitap ve Yayınevi
  • http://www.ataegitim.com.tr/ulkeler-hakkinda/egitim-sistemleri/ingiltere
  • http://www.dilokulubul.com/ulkeler/ingiltere/ilkogretim.asp
  • http://sendika7.org/2012/03/kuba-egitimi-uzerine-birkac-soz-alberto-t-velez/
  • http://arsiv.sol.org.tr/?yazino=26070
  • Eğitim Emekçisi olan Ayşe Kahraman’ın sunumu.

2 Yorumlar

  • Nil

    11 Temmuz 2021

    Teşekkür ederim ❤

  • ali bilir

    2 Ekim 2022

    bizimki külliyen saçma bize göre sistem olmalı saçma sapan oldu okullar ömür törpüsü